Dag 3 18 juli New York

Maandagochtend kreeg ik maar geen reactie van Alain op mijn appjes en zag dat hij voor het laatst online was geweest om 00.41 uur. Ook de kinderen hadden nog niks van hem gehoord. Ik heb hem toen maar whatsapp gebeld en hij nam op. Wat klonk hij vreemd en verward…. Echt heel eng. Hij lag nu boven in een kamer in hetzelfde ziekenhuis. Alleen de bezoekuren waren pas vanaf 11 uur zei de zuster op de achtergrond. Wij maar gaan ontbijten, kreeg natuurlijk geen hap door mijn keel maar we moesten toch wat binnenkrijgen omdat we gisteren ook al bijna niet meer gegeten hadden. Het was ook gewoon heel naar om er maar met z’n vieren te zitten i.p.v. met z’n vijven.

We zijn weer gaan wandelen naar het ziekenhuis.  Omdat we zo vroeg waren, zijn we eerst naar Central Park gegaan om daar even bij te komen. Daar kreeg Megan weer een paniekaanval dus we hebben haar met z’n allen getroost. Leslie ging weer met Alain bellen maar nog steeds erg warrig. We kwamen net voor kwart voor 11 aan en daar moest je in de rij staan om je aan te melden. Omdat het nog geen 11 uur was deden ze erg lastig, toen werd verteld dat er maar 1 tegelijk bij mocht en ook dat er maar 2 per dag mochten. Toen brak Megan…..ze wilde natuurlijk zo graag haar vader zien. Toen ineens was iedereen heel meelevend en mocht ik naar boven om daar speciale toestemming te vragen zodat er toch bij uitzondering 3 personen konden.

Alain lag op de 8e verdieping in kamer 32. Eenmaal boven schrok ik me weer rot. Ik herkende hem eerst niet eens. Hij lag met verband om zijn hoofd in bed te slapen. Dat verband was om elektroden op zijn plaats te houden want hij kreeg nu een eeg. Ook zat er een zuster bij hem omdat hij natuurlijk in zijn verwarde toestand had geprobeerd om zijn infuus eruit te halen weg te lopen. Ik ging bij hem zitten maar hij lag half te slapen en was zich er niet echt van bewust dat ik er was. De zuster kwam met me praten om te vertellen dat hij vannacht ook nog een seizure heeft gehad en dus nu daarvoor medicijnen had gehad. Daardoor was hij dus echt high van de drugs. Later heb ik ook gesproken met de arts en die vertelde dat de ct scan inderdaad goed was.  Ook zijn bloed was goed, bloeddruk en bloedwaarden ook. Ze vroegen naar zijn medische geschiedenis en of hij medicijnen gebruikt. Hij had een kwartier vantevoren wel een tramadol genomen ivm zijn rugpijn. Dat is waarschijnlijk de trigger geweest of tenminste de remming voor een seizure is daardoor verlaagd. In combinatie met vermoeidheid en uitdroging kan dat gebeuren.

Maar hij moest nu 24 uur aan de eeg om hem te monitoren en daarna nog een brein mri voor de zekerheid. Wat een schrik weer zeg. Hij lag ook heel zielig daar in bed te ijlen en te draaien. Hij had ook weer heel veel pijn in zijn rug en ribben door de val. Na 2 uur ben ik weer naar beneden gegaan en mocht Leslie naar boven. Jasmijn, Megan en ik zijn in de tuin gaan zitten en ook nog een croissantje gegeten bij Starbucks. Later hebben leslie en Megan ook omgeruild zodat ze allebei hun papa konden zien. Ondertussen zijn wij weer naar chipolte gegaan zodat leslie ook wat kon eten. Toen Megan bij hem was lag hij wel heel diep te slapen. Dat had hij echt nodig. Ze heeft nog wel wat met hem kunnen praten  toen hij wat wakkerder was. Maar na een uurtje sliep hij weer erg diep. Ik ben toen ook naar boven gegaan om gedag te zeggen en later ging leslie ook naar boven. Daarna werd het ook tijd om Margot te bellen. Zij is ook deze dagen in New York en we zouden wat afspreken maar ja dat is er nu natuurlijk niet van gekomen. We zijn naar de Starbucks weer gelopen en toen met lood in mijn schoenen haar gebeld. Het is haar kleine broertje dus ze moest echt op de hoogte gebracht worden. Het was een zwaar gesprek en ook Margot was er erg van geschrokken. Als we straks in het hotel zijn, stuur ik haar een appje zodat ze nog even langs kan komen. Bezoek tijd was tot 20 uur dus we moesten alweer op tijd vertrekken. We zijn weer gaan lopen en hebben onderweg een pizza puntje gekocht om nog een beetje vulling in onze magen te hebben. Die hebben we opgegeten in de kamer van leslie en jasmijn en het smaakt best goed maar wel erg vet….

Margot laten weten dat we in het hotel waren, ook geprobeerd om de alarm centrale te bellen van de verzekering maar ik kreeg geen verbinding…geen service….bij het hotel ook maar de stoute schoenen aangetrokken en de situatie uitgelegd waarbij ik weer in tranen uitbarstte. De man van het hotel was heel aardig en ging gelijk zijn manager bellen om iets te regelen. Ik mocht op de kamer bellen. Margot was ondertussen gearriveerd dus zij ging ook mee naar boven. Helaas kregen we op de kamer ook geen verbinding. Het blijkt, vertelde de manager Adam, dat er vanuit het hotel geen internationale gesprekken gedaan kunnen worden, toen mocht ik via zijn eigen mobiel het proberen. We kregen contact maar een bandje alle medewerkers bezet waren…dat duurde 4 minuten en toen vond ik het lullig voor hem dus maar ophangen. Morgen een nieuwe poging!

Hij vertrok uit onze kamer, nog wat gepraat met Margot en toen zijn we met haar meegelopen naar haar hotel wat echt heel dichtbij was. Al met al lagen we weer best laat, helemaal verrot, op bed…proberen te slapen terwijl er zoveel door je hoofd heen gaat…..